Nasz kalkulator poziomu cholesterolu uwzględnia cztery podstawowe wyniki badań krwi. Wszystkie zalecane poziomy pochodzą z obowiązujących w Polsce rekomendacji. Musisz wprowadzić tylko trzy wyniki — są one zależne od siebie zgodnie ze wzorem: cholesterol całkowity = HDL + LDL + 0,2 ∙ trójglicerydy. Kup teraz na Allegro.pl za - Dobry i Zły Glina VHS P. Anderson (13448471251). Allegro.pl - Radość zakupów i bezpieczeństwo dzięki Allegro Protect! LEGO Przygoda Gra Wideo | ZŁY GLINA | Chmurokukułkowo na 100%Wszystkie odcinki http://bit.ly/1STEbA2Wszystkie Serie i Gry, w które grałem http://on.fb.m Dobry glina zły glina będzie miał swoją premierę na Coperniconie (12 września), ale my już teraz go dla Was recenenzujemy. To gra przeznaczona dla od 4 do GamesFanatic.pl Gry planszowe, karciane, recenzje, felietony, nowości ze świata. W temacie cholesterolu najczęściej przewija się jego podstawowy podział, czyli na cholesterol dobry i zły. Podział cholesterolu jest oczywiście o wiele bardziej złożony, jednak faktycznie w medycynie występują takie pojęcia. Poniżej wyjaśnimy dokładnie czym jest dobry i zły cholesterol, aby rozwiać wszelkie wątpliwości. Strona 1 z 2 - Dobry Glina Zły Glina - Spojrzenie Subiektywne - napisał w Samoobrona: Hej Nie wdając się w szczegóły oraz tło historii (z przyczyn prostych - szczegółów nie dostrzegłem bo było ciemno, tła nie znam bo dotarłem zbyt późno) byłem dziś świadkiem ucieczki z miejsca wypadku kilku pacjentów. Stres dobry i zły. Przebudźcie się! — 1998. Stres dobry i zły. „Stres jest odpowiedzią organizmu na wszelkie jego potrzeby, więc wszyscy nieustannie znajdujemy się pod jego wpływem” (dr Hans Selye). ABY skrzypek mógł wydobyć muzykę ze strun swego instrumentu, musi je naciągnąć, ale tylko do pewnego stopnia. Jeżeli będą BO6aH6V. FilmRaw justice19931 godz. 35 min. {"id":"30674","linkUrl":"/film/Dobry+i+z%C5%82y+glina-1993-30674","alt":"Dobry i zły glina","imgUrl":" zostaje zamordowana w noc po nieudanej randce z nieśmiałym Mitchem, co automatycznie czyni go podejrzanym. Jej wpływowy ojciec każe chłopaka śledzić. Więcej Mniej {"tv":"/film/Dobry+i+z%C5%82y+glina-1993-30674/tv","cinema":"/film/Dobry+i+z%C5%82y+glina-1993-30674/showtimes/_cityName_"} {"linkA":"#unkown-link--stayAtHomePage--?ref=promo_stayAtHomeA","linkB":"#unkown-link--stayAtHomePage--?ref=promo_stayAtHomeB"} Córka majora Stilesa Donna zostaje zamordowana w noc po jej randce z nieśmiałym Mitchem. To sprawia, że staje się on głównym podejrzanym. Gdy Mitch wychodzi za kaucją z więzienia, Styles wynajmuje byłego policjanta Mace żeby go śledził. Ten szybko odkrywa wiele ciekawych rzeczy ...Film kręcono w Mobile (Alabama, USA) i Nowym Orleanie (Luizjana, USA). zaczynajac juz od samego tytułu, kto tu jest dobrym a złym glinom ?? nie ma złego, wiec skad ten debilny tytuł?? polaczki biedaczki cebulaczki sie popisały znowu z tłumaczeniem. a sam film? szczyt kretynizmu, koles jednym strzalem zabija dwóch gości, a końcowka to akcja w ... więcej Takie sobie kino sensacyjne ale początek był całkiem mocny :-) rozrywkowe dialogi, wszystko trzyma się kupy. tfurcy setupa powinni go obejrzeć. HEJ posiadam moze ktos ten film?? i jest chetny na jakas wymiane??jesli tak to prosze o kontakt: poprostuprzemo@ Janusz Korwin-Mikke, Agora, nr 25, r. Jest to numer uprawiany przez wszystkie policje świata. Podejrzanego przesłuchuje na zmianę dwóch gliniarzy. Jeden na niego krzyczy, zawsze straszy, czasem nawet bije. A potem przychodzi drugi: mity, sympatyczny, współczujący, chce mu pomóc… I jak takiemu przemiłemu człowiekowi odmówić odpowiedzi na rozmaite niewinne pytania? Ten numer praktykowany jest od trzydziestu lat na Polakach. Część Polaków wierzy w socjalizm. Wierzy w to, że państwo powinno pomagać biednym i słabym. Rolę złego gliny pełni dla takich PO, która chce wprowadzić „dziki drapieżny kapitalizm”, poobniżać podatki i zlikwidować świadczenia społeczne. Na szczęście jest dobry gliniarz, PiS. Ten świadczenia socjalne utrzyma i podniesie! I robi to naprawdę!!! Część (znacznie mniejsza) Polaków po doświadczeniach z sanacją, Hitlerem, Stalinem, Gomułką, Gierkiem, Tuskiem, Kaczyńskimi i innymi takimi przestała wierzyć w socjalizm. Dla nich złym gliniarzem jest PiS, który socjalizm rozbudowuje do rozmiarów nieznanych w Związku Sowieckim. Natomiast dobrym gliną jest PO, który socjalizm zlikwiduje, wprowadzi wolny rynek i kapitalizm… A to, że PO żadnego podatku nigdy nie obniżyła, żadnego socjalu nie zlikwidowała (o, właśnie się zarzeka, że nie zlikwiduje 500+…) – przeciwnie, wprowadzała na komendę z Brukseli kolejne socjalistyczne pomysły – nie ma żadnego znaczenia. Ludzie chcą wierzyć, że Mesjasz PO wybawi ich z socjalistycznego Piekła. Zabawne, że tzw. plan Balcerowicza to był w rzeczywistości plan p. Gotfryda Sachsa, który przyjechał z Zachodu; zrobiono Mu reklamę, że będzie budował kapitalizm. Uwierzył w to i prof. Balcerowicz, który przecież wywodził się z PZPR-u, ale chciał komunizm naprawić. Ludzie wtedy wierzyli w kapitalizm, więc ochoczo na ten plan przystali. W rzeczywistości ten plan polegał na rozbudowie socjalizmu (i okradzeniu połowy Polaków). Co najśmieszniejsze, p. Sachs przyjechał parę lat temu do Polski – i udzielił wywiadu, w którym powiedział: „Kapitalizm? Jaki kapitalizm?! Ja jestem porządnym socjaldemokratą i w życiu by mi do głowy nie przyszło, by budować kapitalizm! To był oczywiście plan budowy socjalizmu!”. Od tego czasu prof. Balcerowicz ze wstydem chowa się po kątach – bo w międzyczasie przejrzał na oczy i zrozumiał, że naprawdę zbawieniem jest budowa kapitalizmu. Jednak teraz nikt Mu już nie wierzy – a wszyscy są przekonani, że nieszczęścia „planu Balcerowicza” wynikają stąd, że wprowadzano wtedy kapitalizm! Część Polaków kocha Unię Europejską. Ich straszy zły gliniarz, PiS, który „chce Polskę wyprowadzić z Unii”. I jest też dobry gliniarz, PO, który marzy, by Polska na wieki spoczęła w ramionach kochanej Brukseli. Uosabianej przez mamusię Merkel i liberała Macrona. Jednak część Polaków Unii nie lubi. Dla nich dobrym gliniarzem jest PiS, które nas przed Unią broni – a złym gliniarzem PO, która chce nas sprzedać Brukseli w postaci tej okropnej Merkel i gerontofila Macrona. I nie ma przy tym najmniejszego znaczenia, że to akurat PiS, a nie PO wprowadziło nas do Unii, że to PiS wykonuje (tak, tak – udając obrzydzenie…) najgłupsze i najbardziej niebezpieczne pomysły federastów z Brukseli. Głos na PO albo na PiS to był głos na śp. gen. Czesława Kiszczaka, szefa Obojga Bezpiek, który w 1988 roku ten genialny system wymyślił. I działa on do dzisiaj! Opracował: Leon Baranowski, Buenos Aires – Argentyna „Piłsudski” i „Legiony” są trochę jak dobry i zły glina. Tyle że taktyka dobrego i złego gliny jest skuteczna wtedy, kiedy najpierw wchodzi zły i grozi, krzyczy, poniża, a potem dobry, który łagodzi i koncyliuje, w rezultacie zaś obaj dostają, czego chcą. W tym przypadku było na odwrót, „Piłsudski” wszedł do kin na tydzień przed „Legionami”, co odrobinę komplikuje moją koncepcję recenzji, należy jednak pamiętać, że w tej parze żaden z policjantów nie gra przecież fair. Na początku wyznam rzecz szokującą: „Piłsudski” w reżyserii Michała Rosy jest może najlepszym polskim filmem historycznym ostatnich kilkunastu lat (aha, jest jeszcze „Wołyń”), a widziałam tychże sporo, gdyż taki mam właśnie syndrom sztokholmski. Tymczasem Rosa zaskakuje (to że „zaskakuje”, mówi też coś o tym, z jakimi oczekiwaniami idzie się na film o Polskiej Historii) solidnym rzemiosłem: ładne kadry, ciekawe wnętrza, nieprzefajnowane kostiumy i albo świetnie (Borys Szyc, Tomasz Schuchardt), albo więcej niż przyzwoicie zagrane role (cała reszta). Scenariusz trzyma się kupy, nie gubi wątku i nie zawiesza się co chwila w meandrach onirycznych dygresji. Najzwyczajniej w świecie dobrze się to ogląda, historia wciąga, tym bardziej że wiemy, jak się skończy. Co wyjątkowe w nowym polskim kinie historycznym (które stanowi przecież coś w rodzaju s z k o ł y, ale to temat na osobny tekst) – właściwie nie ma w tym filmie żenujących dialogów (a te, które takie są, przypadkiem zawierają słowo „Polska”), ogląda się go spokojnie, bez przyczajonego albo i całkiem jawnego bólu zębów, bez psychofizycznego dyskomfortu określanego przez miejski słownik potocznej (już!) polszczyzny mianem krindżu. Można się poczuć jak dorosła osoba, której inna dorosła osoba pokazuje kawałek naszej historii, jak w n o r m a l n y m kraju. O przebiegły, dobry glino! Piłsudski jest tu człowiekiem z krwi, kości, brody, wąsów, ciała, mięśni. Człowiekiem ze zmęczenia, zniechęcenia, dezorientacji. Balansującym między prostolinijnością i prostactwem. Borysowi Szycowi udało się uchwycić charyzmę Ziuka, Dziadka, Komendanta: zarazem szorstkość i ciepło, urok i toporność, coś, co musiało działać tam i wtedy, co działa z kart opowieści historycznych, co uwodzi w postaci Piłsudskiego do dzisiaj. Ciało Piłsudskiego, osoba aktora – są tu ciekawsze niż fabuła, ważniejsze niż słowa, bardziej zajmujące niż polityka. To zarazem film jakoś dziwnie kameralny – parę osób, duży czas. Mimo rozmachu przestrzeni, którą co chwila obejmują szerokie kadry, jest to w zasadzie historia koleżeńskich rozmów, zwątpień i utarczek. Udało się dobrze napisać i zagrać dialogi – powtarzam to raz jeszcze, bo naprawdę stanowią największą bolączkę nowego polskiego kina patrio… to znaczy historycznego. Bohaterowie mówią w sposób zrozumiały, a jednocześnie nierażący anachronizmem ani zatrważającym ubóstwem leksykalnym. W dodatku ich język brzmi ciekawie – poprzez lekki, nienachalny, niekarykaturalny wileński zaśpiew i nietłumaczące się nikomu z niczego rusycyzmy. Piłsudski w rozmowach z Aleksandrem Prystorem przechodzi płynnie na rosyjski i nikogo to nie dziwi – ten zabieg dobrze pokazuje, że polskość, o którą z takim uporem szło, była, bo musiała być, konstruktem, projektem do wymyślenia, nie tylko w sensie politycznym i tożsamościowym, ale także tym najbardziej podstawowym, bo językowym właśnie! Do tego wytrawnie potraktowane wątki osobiste: przytłumiona na drugim planie, a wstrząsająca ogromem cierpienia tragedia Walerego Sławka i Wandy Juszkiewiczówny (pasierbicy Piłsudskiego), Ziuk jako namiętny kochanek, atrakcyjny mężczyzna i niewierny mąż (cóż, życie), kobiety, które są na marginesie, bo tam je zepchnęło ciśnienie historii, a nie brak wyobraźni scenarzysty. Gdyby nie ostatni kwadrans – zbędny, dłużący się, wtórny – można by z czystym sumieniem wystawić osiem gwiazdek na Filmwebie i wrócić do lepszych zajęć. Tyle że ja nie wierzę w system gwiazdkowy. No i teraz klops, bo oczywiście dobrze by było, gdyby „Legiony” okazały się rozkosznie złym gniotem, jak obiecywał ich trailer, wybuchowym i fantazyjnym prequelem do „1920 Bitwy Warszawskiej” (rany, co za karkołomny tytuł, to się naprawdę tak nazywało?) Jerzego Hoffmana, która pozostaje zachwycająco najwspanialsza w kategorii „patriotyczne filmy najgorsze”; sprawa jest jednak bardziej skomplikowana. À propos syndromu sztokholmskiego, to „Legiony” trwają tak długo, że oczywiście zdołałam go w sobie w kierunku tego filmu rozwinąć. Była nas zaledwie garstka na porannym pokazie dla seniorów, po trzech godzinach ledwo dobrnęliśmy do Kostiuchnówki (lipiec 1916), siedzenia cierpły, kończyny rozpoczynały niesubordynowane peregrynacje w stronę sąsiednich krzesełek („na głowę sobie te nogi załóż” – zgromiła mnie matczynym głosem pani z rzędu wyżej, która wcześniej strofowała swego towarzysza za szeleszczenie), początkowe uczucie bolesnego zażenowania ustąpiło rezygnacji i poddaniu się sennym krajobrazom oraz poodrywanym od siebie scenom, porzucanym i odnajdywanym wątkom. Przyznać należy, że bardzo przyjemnie było wodzić oczyma za Wiktorią Wolańską, oryginalną debiutantką w roli Aleksandry Tubilewicz, centralnej postaci filmu i miłosnego trójkąta. „Ten wątek miłosny niepotrzebny” – orzekła pani od szeleszczącego pana, nie bez racji. Nie mogę się oprzeć wrażeniu, że twórcom „Legionów” wydawało się, iż tworzą epicki fresk, bolesny melodramat rzucony na tło wielkiej historii, opowieść o młodości, miłości i wolności czy jakie jeszcze recenzenckie kalki można by podrzucić na tę okoliczność. Najciekawsze jednak jest w tym filmie rozjeżdżanie się obrazów i słów. Słów – tych z wewnątrz i tych z zewnątrz – począwszy od niezliczonej liczby logotypów instytucji, które dołożyły się do produkcji dzieła, skończywszy na doklejonej na koniec szlachetnej klauzuli o wdzięczności dla tych, co „wywalczyli nam niepodległość”. Muzyka też jest jakaś „zewnętrzna”, jakby ją dograno w postprodukcji na szybko, dla podrasowania patriotycznego patosu. To po prostu zła muzyka. A wewnątrz? Dialogi są, co tu kryć, czerstwe i nieporadne, na szczęście bywają długie minuty, kiedy ich nie ma. Ale ktoś tu bardzo ciekawie myślał obrazem, zwłaszcza w scenach batalistycznych. Są długie, męczące, ćwiczące wszelkie możliwe ujęcia i skróty kamery – jakby to był poligon dla operatora i montażysty – lecz ich rozwlekłość odpowiada w pewien sposób temu, o czym są – o trudzie wzajemnego zabijania się. Jakiś rosyjski żołnierz w okopie żegna się prawosławnym sposobem po wielokroć, zanim jego głowa nie zostanie rozwalona polską szablą. Inny desperacko i bohatersko próbuje usunąć wiązkę dynamitu przyczepioną do mostu kolejowego przez dywersantki w służbie Legionów, Olę i Krysię – wybucha i on, i most, i pociąg. Nieważne, jak wspaniale wygląda koń w galopie, jak pięknie siedzi na nim przystojny ułan, na końcu i tak chodzi o krew i flaki. „Wojna to nie kurtuazja, lecz najohydniejsza rzecz w życiu, trzeba to zrozumieć i nie bawić się w wojnę” – pisał Lew Tołstoj, weteran wojny krymskiej. „Legiony” są prostodusznie naiwne w roli złego gliny, nie udają, że chodzi im o coś więcej niż patriotyczną agitkę z love story w tle (ewentualnie na odwrót: patriotyczne love story z agitką w tle) i zarazem nie są w stanie ukryć krwawej istoty tego patriotyzmu. Natomiast im dalej od końcowych napisów „Piłsudskiego” – wracam do dobrego gliny – tym bardziej narastają we mnie frustracja i poczucie jakiegoś oszustwa. Bo pozorując mięso historii i ludzki konkret (wycieńczony udawaniem chorego psychicznie Piłsudski woła kolegów o pomoc w goleniu się i zasypia na trzydzieści godzin), Rosa nakręcił film w gruncie rzeczy banalny i konserwatywny. Historię Piłsudskiego – i tę sprzed Legionów, i tę po 1918 roku – można opowiedzieć na sto różnych sposobów, nie brakuje w niej kontrowersji, zwrotów akcji, napięć, sprzeczności – to prawdziwa gratka dla biografów. Nie chodzi tylko o to, że jest historią od bojownika do tyrana, od więźnia politycznego do twórcy politycznego więzienia, ale choćby o to, że Piłsudski był trochę Kotem w butach polskiej polityki – mistyfikował, powoływał do życia nieistniejące ciała administracyjne, ryzykował, udawał silniejszego, niż był w istocie, porzucał dawnych aliantów, szukał sojuszników z każdej strony, był wojskowym dyletantem, który stworzył wojskową legendę. Można by opowiedzieć o tym, co poświęcał dla sprawy niepodległości: życie ludzkie i idee, wartości społeczne i programy reform. Tutaj zaś dokonuje się cudów męstwa, by w zasadzie nie powiedzieć nic. A zwłaszcza nie powiedzieć „socjalizm”, co jeden zabawny internauta skwitował komentarzem „PPS – Polska Partia Prawa i Sprawiedliwości”, bo w istocie ten skrót chyba ani razu nie jest w filmie rozwinięty. Wszyscy wiemy, że Piłsudski wysiadł z czerwonego tramwaju na przystanku niepodległość itd., itp., ale tutaj nawet to wysiadanie nie jest za bardzo pokazane, a już na pewno nie kolor tramwaju! Podczas sceny manifestacji na placu Grzybowskim (listopad 1904) bojowcy śpiewają „Warszawiankę”. Tylko że w latach rewolucji 1904–1907 śpiewano nie „Oto dziś dzień krwi i chwały”, ale „Dziś, gdy roboczy lud ginie z głodu / Zbrodnią w rozkoszy tonąć, jak w błocie”, czyli „Warszawiankę 1905”. Nie wiem, czy zamiana pieśni to błąd faktograficzny, czy celowy zabieg, nieważne, choć znamienne. Oba zresztą filmy obchodzą się ostrożniutko z wątkiem klasowym – w „Legionach” jest on tłem melodramatu, bo jeden z bohaterów jest biedny, drugi bogaty, a gdy Ola dyga przed hrabianką, właścicielką pałacu, w którym urządzono lazaret i wyjaśnia „jemy jej chleb” – to nie wiadomo, czy ironizuje (obawiam się, że jednak nie). Nie ma tła społecznego, nie ma problemów ideologicznych, nie ma endecji, która przecież wcale się do zbrojnej walki o niepodległość nie paliła. Cień dylematu pojawia się w „Piłsudskim” na początku – to moment, w którym konspiratorzy skupieni wokół Ziuka decydują się na korzystanie z metod terroru w walce z rosyjskim zaborcą: bomby, zamachy, napady na pociągi. Pojawiają się wątpliwości: tak strzelać do ludzi, w końcu jesteśmy partią polityczną? Jest to jednak dylemat bałamutny i pozorny – bo po pierwsze, przecież teleologia filmu pokazuje, że była to droga słuszna i do wielkiego prowadząca celu, a po drugie, partyjni oponenci Piłsudskiego (to znaczy przyszła PPS-Lewica) przedstawieni są jako postaci wielce antypatyczne, jałowi politykierzy, którym rzeczowy Ziuk przeciwstawia twardą wolę walki o niepodległość. Że niepodległość jest ważniejsza niż równość, niż sprawiedliwość społeczna, niż wyzwolenie robotników – to się rozumie samo przez się, poza kadrem, nic więc dziwnego, że ideom socjalistycznym najdosłowniej odmawia się w tym filmie prawa głosu. Oba filmy mają zaś strasznie oszukańcze trailery – nie dajcie się zwieść, są długie chwile ciszy między zapowiadanymi fajerwerkami. Czasem myślę, zupełnie nieironicznie, że nowe kino patriotyczne powinno właściwie poprzestać na produkcji zwiastunów – dobrze się czuje w dynamicznym montażu, losowych scenach, dramatycznie rzucanych kwestiach i budowaniu patriotycznych teledysków pod amerykańskie szlagiery (pamiętacie jeszcze Lanę Del Rey w zwiastunie „Miasta 44” Jana Komasy? W zwiastunie „Legionów” mamy, a jakże, „Legendary” grupy Welshly Arms i uroczy kawałek angielskiej indie piosenkarki Birdy). To forma krótka jak szarża, to medium patosu i ułańskiej fantazji. Pozwala też na ucieczkę od problemów, których to kino ciągle nie chce lub nie potrafi udźwignąć. „Piłsudski” reż. Michał Rosa premiera: „Legiony” reż. Dariusz Gajewski premiera: Różne wizje polityki zagranicznej rządu i prezydenta nie zawsze szkodzą Polsce. Zbyt rzadko jednak Donald Tusk i Lech Kaczyński potrafią to wykorzystać. Kiedy w marcu 2007 r. prezydent Lech Kaczyński na szczycie UE zgadzał się na radykalne ograniczenie emisji dwutlenku węgla, niewielu zdawało sobie sprawę, że grozi to drastycznymi podwyżkami cen prądu w Polsce. Nawet ojciec tamtej porażki woli dziś o tym nie pamiętać. Ramię w ramię z premierem zasiadł w czwartek do stołu z liderami UE, aby wynegocjować dodatkowe pozwolenia na emisję dwutlenku węgla dla naszych elektrowni. Udało się - dostaniemy zgody warte 60 mld zł. W praktyce oznacza to, że tyle pieniędzy pozostanie w kasie państwa, a elektrownie jeszcze przez wiele lat nie będą zamykane ze względu na dużą emisję CO2. Brukselski kompromis to przede wszystkim zasługa rządu. Choć nie bez znaczenia jest to, że polska delegacja z premierem i prezydentem w składzie mówiła za granicą jednym głosem. To nieczęsta sytuacja w minionym roku. W latach 1989-2005 panowała zgoda w sprawie zasadniczych celów polityki zagranicznej, nawet jeśli w pewnych okresach prezydent i premier wywodzili się z innych obozów politycznych. Wszystkie ośrodki władzy akceptowały takie cele, jak członkostwo w NATO i Unii Europejskiej. Źródło: Newsweek_redakcja_zrodlo polski arabski niemiecki angielski hiszpański francuski hebrajski włoski japoński holenderski polski portugalski rumuński rosyjski szwedzki turecki ukraiński chiński hiszpański Synonimy arabski niemiecki angielski hiszpański francuski hebrajski włoski japoński holenderski polski portugalski rumuński rosyjski szwedzki turecki ukraiński chiński ukraiński Wyniki mogą zawierać przykłady wyrażeń wulgarnych. Wyniki mogą zawierać przykłady wyrażeń potocznych. policía malo poli malo mal policía mal poli un policía corrupto un poli corrupto El policía corrupto Dobry i zły glina nie działa na gliniarzy. Policía bueno y policía malo no funciona en policías. Myślę, że to tylko zły glina w tym pokoju? ¿Crees que es el único policía malo en la habitación? Nie mówię, że to zły glina. Myślisz, że to o ciebie chodzi, dobry i zły glina? Crees que es todo acerca de ti, buen policía, mal policía? Miał na myśli, że nie rozumiecie pary, dobry i zły glina. Quiere decir que ustedes no entienden la pareja de policía bueno y policía malo. Dobry glina - zły glina spisał się znakomicie. La rutina del policía bueno y el policía malo funciona perfectamente. Może próbują metody "dobry glina i zły glina". Tal vez están jugando al policía bueno y al policía malo con nosotros. Dobry i zły glina, zgodnie z planem. Myślisz: dobry glina czy zły glina? Ok, więc zły glina, gorszy glina... najgorszy glina? Está bien, entonces policía malo, policía más malo... peor que policía malo? Wszędzie tak samo: dobry glina, zły glina. Es lo mismo en todas partes: policía bueno, policía malo Zły glina w ruchu, zmierza do łazienki. Bien, el policía malo esta en movimiento, dirigiéndose cerca del baño. Prezesie, Zły Glina czeka w pańskim gabinecie. Zły glina i jeszcze gorszy glina. Lepiej panu wychodzi zły glina. Jeden zły glina popłynie. Nie znaleziono wyników dla tego znaczenia. Wyniki: 68. Pasujących: 68. Czas odpowiedzi: 105 ms. Documents Rozwiązania dla firm Koniugacja Synonimy Korektor Informacje o nas i pomoc Wykaz słów: 1-300, 301-600, 601-900Wykaz zwrotów: 1-400, 401-800, 801-1200Wykaz wyrażeń: 1-400, 401-800, 801-1200

dobry i zły glina